miércoles, 25 de febrero de 2015

Historia estúpida de la literatura, de Enrique Gallud Jardiel

     En ese deambular por una de las librerías que frecuento, vi en una de los expositores esta Historia estúpida de la Literatura. Llevada por mi deformación profesional, suelo comprar libros que traten de libros, de la lectura o, como en este caso, de la historia de la literatura. Estuvo el tal libro olvidado en la mesa del salón esperando turno. Pasaron días hasta que una noche, ya de retirada, lo cogí con el vano deseo de que me ayudara a conciliar el sueño. ¡Craso error! Comencé su lectura por el principio: “El tema del ventilador en la poesía española” y con él comenzaron mis carcajadas que no pararon- más que para tomar aire entre y secarme las lágrimas- hasta llegar al final con “Cómo ser un poeta japonés”. Es obvio que el sueño no lo concilié, pero también tuve claro que se lo propondría a mis compas del club de lectura.
    Quizá porque estamos faltos de libros de HUMOR, quizá porque en las facultades solo aprendes a venerar a los clásicos, quizá porque estoy harta de esos comentarios de texto tan sesudos y diseccionadores en los que convertimos las clases de literatura, quizá… por todo ello y más me entusiasmó este libro en el que , inevitablemente, nos vemos reflejados.
   Meses más tarde, les hice entrega de esta lectura sin desvelarles el porqué de mi elección y, aprovechando que estábamos en carnaval, ¡qué mejor regalo para ese descanso que la administración nos deja a los docentes por este mes de febrero! Esperaba con ansia la reunión para conocer qué les había parecido. No hube de esperar mucho: en los cambios de clase y en esos encuentros efímeros por los pasillos , en el café o en la biblioteca, cada una de ellas ya comentaba lo que le iba pareciendo aquel capítulo que decía…
   En fin, había acertado. A todas les había encantado este repaso por la historia de la literatura, este buen saber hacer e imitar cada género, cada estilo de escritores bien diferentes y de todos los tiempos. Eso sí, percibimos que Quevedo o Valle Inclán se habían librado de esa visión distanciada e irónica de este objeto que es el mundo de la literatura. 
   Pero no se engañe el lector, para poder saborearlo es necesario tener un conocimiento de todas y cada una de esas obras a las que imita o de sus autores. Y no esperen de mí una deconstrucción del libro: cómprenlo, léanlo y disfrútenlo como lo hemos hecho nosotras y, sobre todo, no estaría de más que se recomendase en las facultades de Filología del mundo hispano.
 Y para ir abriendo boca, aquí les dejamos unos entrantes, con permiso de su autor:




lunes, 23 de febrero de 2015

Literatura e cine: Rebeldes, de S. E. Hinton


Parece incrible que esta novela xuvenil, publicada en 1967 por Susan E. Hinton , siga a ter  tanto éxito entre os lectores de 3º ESO e que os conmova tanto. A ambientación nunha cidade norteamericana parece moi afastada da súa realidade cotiá, pero as vivencias dos adolescentes, especialmente a do protagonista, calan entre os lectores desta idade como se fosen moito máis contemporáneas do que son e o mundo imaxinado máis próximo do que parece.
O enfrontamento entre bandas rivais mantén a súa atención desde as primeiras páxinas da novela, pero son o percorrido persoal do protagonista, o punto de vista da narración, a relación de amizade entre os membros do grupo, o desenlace da historia… os que manteñen enganchados por completo a estes lectores adolescentes.
O visionado da película pecha un universo recreado previamente pola súa lectura individual. A comunicación da experiencia lectora e o intercambio de opinións na xuntanza posterior enriquecen esa experiencia silenciosa, privada e interior de cada un deles.
O resultado foi sorprendente, os comentarios novidosos. Enviaron reseñas ao blog da biblioteca “Temos conto dabondo” onde tamén aparece un enlace á película dirixida por Coppola cunha banda sonora que lles gustou moitísimo.
Se unha das finalidades da literatura é espertar emocións nos lectores, esta novela cumpre o seu obxectivo sobradamente despois de 49 anos da súa publicación: bágoas, rabia e risas afloraron nestes rapaces que gozaron de cada unha das súas páxinas.


domingo, 8 de febrero de 2015

Andaínas de Pedro Chosco, de Pepe Carballude

        Unha historia, dúas, moitas historias nunha, os membros máis cativos das Estantigas non sabían como calificar este libro de aventuras chamado As andainas de Pedro Chosco. E non debe extrañarnos, porque cando os mitos entran na nosa vida, o tempo e o espacio distorsiónanse, xa non hai barreiras, e non sabemos dicernir o real do ilusorio: ese é o seu poder e o seu misterio. A natureza salvaxe de Galicia, a pouca que nos van deixando, préstase a tal encantamento, e o resto xorde da imaxinación desbordante dos nenos para os que nada é imposible. Ademais, como non van poder convivir as criaturas fantásticas connosco, se un abuelo as convida a entrar cos seus contos? 
      Falouse moito de mitos na reunión e, como proba da influencia que a mitoloxía ten na literatura, buscamos outras portadas, ademais da do noso libro, nas que apareceran os nomes dalgunhas criaturas lexendarias. Velaí algún exemplos: