jueves, 16 de marzo de 2017

NEMO ou de que facer se non queres dicir o teu nome

   Non todo o mundo sabe que o nome do famoso capitán do Nautilus de Verne foi escollido polo seu autor dun xeito consciente, asumindo o que na súa época era sabido por toda a xente letrada, e que hoxe en día, lonxe de ser coñecido, nin sequera é oído, visto ou lido en ningunha rede social, e polo tanto descoñecido, obsoleto, finiquitado. Como moito, algúns frikis recordan aquilo de que o protagonista de Matrix tamén se chama Nemo, un nome inventado, claro, futurista, algo terá que ver coa ciencia, ou mellor, coa tecnoloxía, esa nova divinidade idolatrada…

   Pois ben, velaí que David Morosinotto publica unha novela destinada á rapazada que leva ese título, Nemo, o rapaz sen nome, e que presenta a un protagonista arrichado, digno avatar adolescente daquel héroe verniano. A idea de ocultar o seu verdadeiro nome para fuxir dun pasado que o persegue, caracteriza ao personaxe e mergulla aos lectores nun clima de misterio e heroicidade. Dese xeito, a obra faise de fácil lectura, axudada por uns secundarios moi interesantes, sobre todo esa rapaza rebelde que desexa transgredir as ríxidas normas que lles foron impostas ás mulleres no século XIX.
   Unha lectura recomendable para os nosos preadolescentes. E por se algún estuvese lendo esta reseña (a esperanza é o último que se perde), vou estenderme de máis explicando de onde tomou Verne a idea literaria para o nome do seu protagonista (Outij en grego, Nemo en latín, que significa Nadie):
    No canto IX da Odisea de Homero, despois de que o cíclope Polifemo devorase a catro compañeiros de Ulises mentres permanecen encerrados na cova, o heroe grego planifica a súa venganza. 
   Ofrécelle viño ao cíclope e este, entusiasmado, pregúntalle a Ulises ou Odiseo polo seu nome: 
 “ Dame máis viño de bon grado e dime agora o teu nome para que che ofreza o don da hospitalidade (…)”
 E Odiseo respóndelle: 
 “ Pregúntasme, Cíclope polo meu ínclito nome. Direicho ao momento(…), o meu nome é Ninguén, e Ninguén chámanme miña nai e meu pai, e todos os meus compañeiros.” 
   Máis tarde, Odiseo cegará o único ollo de Polifemo, quen, preso de grandes dores, chama a berros aos seus irmáns cíclopes que viven nas covas cercanas, dicindo:
 “ Que gran sufrimento padeces, Polifemo, para gritar desa maneira (…)? É que algún dos mortais está levando os teus rabaños… ou estate a matar con engano ou coas súas forzas? 
 E contestoulles o poderoso Polifemo:
 “Amigos, Ninguén estame matando con engano, e non coas súas forzas.“
 E eles contestaron e dixéronlle aladas palabras: “ Pois se Ninguén te ataca e estás só…é imposible escapar da enfermidade do gran Zeus. Suplica ao teu pai Poseidón, o soberano.”
 Así dixeron e marcharon.

domingo, 12 de marzo de 2017

Jane, el zorro & yo, de Fanny Brit

Acabamos de ler no club dos pequenos a suxerente obra de Fanny Brit, un alegato contra a soidade e o vacío no que se ven inmersos moitos adolescentes que comparten connosco este mundo cambiante e cruel.
 O que se narra na novela gráfica podería ser considerada como a consabida historia de bulling que vemos cada día nos medios de comunicación. Non obstante, as ilustracións de Isabel Arsenault convirten o relato nunha destacada obra de arte cargada de simboloxía, algo que non pasou desapercibido aos nosos pequenos lectores.
 Os tres personaxes do título, como guías narrativos, mergúllannos en mundos completamente distintos e, con todo, complementarios. Como en A Divina Comedia de Dante, vemos o paso de Héléne, primeiro polo inferno, máis tarde polo purgatorio, e por fin alcanzando o ceo da man dun raposo vermello e de Jane Eyre, dous personaxes literarios, prototipos de intelixencia, valentía e adaptabilidade, xusto o que necesita a protagonista para poder superar todos os obstáculos froito da súa baixa autoestima. De novo a literatura como refuxio e inspiración, tamén no ámbito persoal. O Principiño de Saint- Exupéry lle amosa a esencia das relación humanas, o camiño a verdadeiro sentido da amizade …E despois, pouco a pouco, pequenos retazos de cor en tonalidades pastel ata a explosión cromática final que describe o cambio que se produce na protagonista, esa penosa metamorfosis vital que significa a perda da inocencia, o abandono da infancia para tomar as rendas da túa propia vida.


Visualmente, a ilustración resulta cautivadora e significativa. O debuxo en blanco e negro no principio, a medio camino entre a luz e a oscuridade, reflexa os sentimentos da pequena e a súa vida diaria triste e gris. Entre medias, a lectura de Jane Eyre, ela sempre de negro pero con toques de cores cálidos no fondo, que simbolizan a paixón e a súa determinación. Por último a raposa, de vermello brillante, como símbolo de enerxía e poder, un animal que se achega a Hélène, que non a desprecia como os humanos, que como en

Don't be a bully, loser. from Emanuele Colombo on Vimeo.

viernes, 3 de marzo de 2017

O único que queda é o amor, de A. Fernández Paz

Como no ano 2016 morreu Fernández Paz, os clubs de lectura do insti estamos a facerlle unha homenaxe, e claro, que mellor que lendo os seus libros, así que agora tocounos a nós.
 No libro cóntanse dez historias con personaxes distintos pero unha cousa que os une, o amor, aínda que tamén aparecen temas secundarios como os elementos sobrenaturais, a persistencia da memoria… Non aparece só amor romántico, do que Shakespeare fala nas traxedias, senón tamén o amor dun can polo seu dono, o amor adolescente, o amor correspondido, o esquecido, … porque, como ben di o título, o único que queda é o amor.
 Porén, por desgraza, foron cualificados pola opinión popular (do noso club, claro) como eslamiados e ñoños, aínda que tamén de románticos e sentimentais.
 Por Abraham Pena Vila, 4º ESO